شیخ مفید در کتاب اختصاص (ص 247) از عبدالعظیم حسنی سلام‌الله علیه روایت کند که امام رضا صلوات الله و سلامه علیه به وی چنین وصیت فرموده است:

ای عبدالعظیم!
سلام مرا به دوستانم برسان و با آنان بگو:
راهی برای شیطان نگذارند که بر نفس آنان چیره شود
و آنان را فرمان بده:
به راستی در گفتار
به ادای امانت
به خاموشی و دخالت نکردن در اموری که به آنان مربوط نیست
به شتافتن سوی یکدیگر
به رفتن به دیدار یکدیگر
که این‌ها وسیله‌ای است برای نزدیکی به من

نیز فرمان بده:
تا خود را درگیر نکنند، چندان که بخواهند تا یکدیگر را بدَرند
من با خود عهد کرده‌ام که هر کس چنین کند، و یکی از دوستان مرا به خشم آورد، از خدا بخواهم تا در دنیا او را به درشت‌ترین عذاب گرفتار کند و در آخرت از زیان‌کاران باشد.

نیز آنان را آگاه کن که:
خداوند بر نیکوکار آنان بخشیده است
و از بدکار آنان درگذشته است
مگر آن انسان بدکاری که به خدا شرک ورزد
یا یکی از دوستان مرا بیازارد
یا در دل بدی او را بخواهد
که خداوند چنین کسی را هرگز نبخشاید
مگر آن که از کردارش دست بردارد
اگر او بازگشت، خدا نیز ببخشاید
و گر نه، روح ایمان را از دلش بیرون کند
و بدین سان از حوزه‌ی ولایت من خارج شود
و او را از ولایت ما بهره‌ای نباشد
... به خدا پناه می‌برم!