ای که ويرانه دل خويش را آکنده از محبت او می‌دانی . . . ای که از کوی او تا آستان حق را بر بال زيارت می‌نشينی . . . اينک که به لطف او، مهمان اين ديار شده‌ای، و نگاه خويش را به پنجره محبوب گره زده‌ای، اشکِ روان خويش را درياب، و خاموش و بی‌هياهو، سر بر ديوار حرم بگذار، که: جانا، نوای عشق خموشانه خوش‌تر است.
ای که به اين ديار آمده‌ای، تا در و ديوار بارگاه سلطان خراسان را بوسه‌باران کنی . . . ای که به مشهد آمده‌ای، تا شهر شهود و شهادت را به زيارت بنشينی . . . که به آستان هشتمين پيشوا آمده‌ای، تا معرفت خويش به امامان را گواهی دهی . . . ای که می‌دانی: قطره هيچ است اگر وصل به دريا نشود! با خود زمزمه کن و بخوان: شاها به شفاخانه تو روی نهادم . . بيمارِ گُنه را تو طبيبی و تو دارو . . کاخَت همه با ساحَت قدس آمده همدوش . . کويَت همه با عرش الهی زده پهلو